De eerste keer AWD

Op de site van Henk Bos en ook andere heb ik zo veel over het AWD gelezen, dat ik die dus ook maar eens met een bezoek moest vereren. Woon er wel een eindje vandaan, maar Allah! Scoot ingeladen, vrouw achter het stuur, Tomtom ingeschakeld en hop achter de vossen en nog wat meer aan. Het AWD moet zo veel te bieden hebben. Vossen, moeflons, herten, vogels in allerlei pluimage, eekhoorns, te veel om op te noemen. Aangekomen, ingang Oase, eerst maar een bakje koffie doen in het restaurant aldaar. De adrenaline begint te stromen en ook de ergernis wat je voor een kopje koffie en een broodje kwijt bent. En dan eindelijk vol ongeduld op pad. Eerst maar de bezoekers centrum, waar we niet veel wijzer werden. Althans mijn eega, want ik kon er niet in met mijn invalmobiel (in de volksmond gewoon “scoot” en voor de shiek “ShopMobiel” geheten). Dan maar op de bonnefooi. Eindelijk aangekomen bij een kijkhut. Maar deze lag heel veel lager dan de weg. Ik moest een helling af van wat heb ik jou daar en dat door de dirt. Lijkt wel Paris=Dakar, zeg ik tegen mijn vrouw. Proberen van de paden af te wijken, misschien, misschien?? Maar nee, geen ander mogelijkheid. We waren al veel tijd verloren en dus de moed maar opgegeven. Tot overmaat van ramp ook nog eens pech met het scootje, accu leeg. Een eindje duwen. Deceptie, teleurstelling en wat al niet meer alom. Wat een Kl..dag.

Een tweede poging AWD

Toch maar weer de site van Henk Bos goed bestudeert. Henk schreef over ingang Panneland en dan naar de schuilhut op de Duizendmeterweg. (Ingang Oase was dus niet de goede). Hop weer met goede moed op stap. Deze keer zal het moeten lukken. De ingang Panneland, de Duizendmeterweg en ook de schuilhut gevonden. Maar geen vossen of wat voor ander gedierte dan ook. Wel een paar andere bezoekers die heel gezellig met elkaar zaten te kletsenbessen. (Bijbekken noem je dit geloof ik). Ongewild raak je ook bij het gesprek betrokken. “Je zult geduld moeten hebben”, zei één van de mannen tegen mij. “Soms komen ze zo maar opdagen en heel soms komen ze helemaal niet”.  Wat een goed vooruitzicht. De moed begon me heel langzaam weer in de schoenen te zakken. Uit balorigheid en verveling maar rondjes gereden met de scootracer. Dan maar weer terug naar het gezelschap. Mijn eega stond met haar rug tegen een wat hoger gelegen duinrand. De dame die deel uitmaakte van het gezelschap zei plots tegen haar, “Niet schrikken nu, maar er staat er ééntje pal achter je”. Langzaam wendde mijn vrouw haar hoofd om en keek pal in een paar donkere ogen. Die gaat strekken van de schrik dacht ik (ik bedoel de vos). Maar dat viel mee. Zonder dat je er eigenlijk erg in had, stonden ze daar. Twee vossen. Ik had ze qua volume veel groter gedacht. Maar ze waren ietwat aan de kleine kant. (Mijn fantasie gaat weleens op de loop). De dame in kwestie gaf er één een soort van BiFi, zo uit de hand. Heel voorzichtig nam die het in zijn bek. Net of het je huisdier is, zo tam. Je mag ze niet oeren maar een keer zondigen wordt je vergeven, (Hoop ik). Uit dankbaarheid, en dat tonen die beesten, hebben wij een paar prachtige opnames weten te maken.

Dank aan Henk Bos, niet voor het voeren, maar voor het wegwijzen.

 Één van de bezoekers. (Foto gemaakt door mijn eega)

Het is een pracht gebied

Texel

Eind augustus van dit jaar zijn wij een weekje op Texel geweest. We hebben een huisje gehuurd bij "So What", ( ietwat vreemde naam voor een bungalowpark, maar het huisje was oké ), in de buurt van De Koog. Mijn bedoeling was hier heel veel foto's van de vogels te maken. Texel, vogeleiland bij uitstek. Ik kwam echter bedrogen uit, want de plaatsen waar dit kan gebeuren zijn voor mij helaas niet te bereiken. Ik ben afhankelijk van een scootmobiel en kan dus moeilijk het strand daar mee op. Of ik zou er een paar rupsbanden op moeten laten monteren. Jammer, maar het is niet anders. Shane& Micha Gerke hebben zo ontzettend veel mooie vogels kunnen fotograferen en ik heb er echt niet één gezien. Volgend jaar doe ik een volgende poging. Anderzijds moet ik bekennen dat wij een heel leuk en aangenaam weekje hebben gehad. Texel heeft mijn hart gestolen. We hebben heerlijk en heel vaak buiten gegeten. De sfeer was optimaal, het weer werkte (op één dag na) mee. Boottochtjes gemaakt naar een zandplaat (vloed, dus onvindbaar) en Den Helder. De Marinevloot kunnen bekijken. Ook nog met een garnalenboot mee geweest. We doen dit nog eens dunnetjes over.

Aankomst rondvaartboot.

Gewoon genieten van het mooie weer.

Naar de zeehondenplaat gevaren, VLOED dus geen hond gezien.

Wel later wat marine vaartuigen in den Helder, oa deze.

Wat later in de week ook nog met twee garnalenboten het ruime sop gekozen.

De Zeester

de TX57

Ook de duinwandel mocht niet worden vergeten.